Het liep naar het einde van het jaar, voor Verdriet altijd een periode van bezinning en reflectie… zo ook dit jaar.
Verdriet zat te rekenen, ze woonde hier al lang. Zeker een mensenleven lang. Ze was zich vaak niet bewust van de tijd, en moest aan de hand van gebeurtenissen altijd terug redeneren hoeveel tijd daar tussenin had gelegen.
En nu was er dan weer een jaar voorbij. Zoef, zomaar.
Ze woonde hier goed, ze had het zich comfortabel gemaakt rond het hart. Een fijne plek om te wonen. Het monotone tikken maakte haar rustig, maar ze kon nooit voorkomen dat het hart zich bewust was van haar aanwezigheid. Het hart werd nu en dan wat opstandig, eiste ruimte voor zichzelf. Dan was er wel eens sprake van conflict. Maar Verdriet had het hier goed en weigerde te wijken.
Ze had wel eens wat andere mogelijkheden onderzocht en was beland in de buik. En toen waren er die momenten dat de spanning flink opliep en belande ze in de keel. Maar iedere keer kwam ze toch terug op haar vertrouwde plek; bij het hart.
Vandaag was het rustig, er was niet echt veel te doen. En zo naar het einde van het jaar liet ze het afgelopen jaar eens de revue passeren. Het was een raar jaar geweest. Er was voorheen altijd veel vraag naar haar aanwezigheid, maar dit was een stil jaar geweest. Ze had maar weinig in actie hoeven komen, en ze was dit jaar hooguit twee keer richting de keel gespurt. Opgetogen was ze naar boven gevlogen, blij dat ze zichzelf weer eens in haar volle glorie mocht tonen aan de wereld. Maar het waren maar een paar kleine hoogtepunten geweest in een verder tamelijk saai jaar.
Steeds vaker vroeg ze zich af wat er nog voor haar te doen was op deze plek, wat hield haar hier nog? Ze had mooie tijden gekend in dit lichaam. Glimlachend dacht ze terug aan de waanzinnige perioden dat ze soms dagen aan een stuk in actie mocht komen en een ijzersterke performance had neergezet. Ze voelde zich belangrijk, ze was nodig. In die periode was de ruimte rond het hart bezaaid geweest met boeketten. Ze schitterde dag na dag en verheugde zich in het steeds verder verdiepen van haar rol.
Maar het werd stiller, ze werd steeds minder gevraagd. Het begon aan haar te vreten, ze was steeds minder nodig. En dit afgelopen jaar had het absolute dieptepunt gemarkeerd.
Elders zouden er harten zijn die haar met open armen zouden ontvangen, kelen en buiken die zich met liefde zouden laten vullen met haar aanwezigheid. Ze voelde tranen opkomen. Ze was hier zo lang geweest, maar voelde zich niet langer gewenst.
Verdriet was echter halsstarrig, en zeer standvastig. Ze trachtte de afgelopen periode wanhopig haar klauwen in dit lichaam te slaan. In de buik, het hart, spurten richting keel…. volkomen wanhopig trachtte ze zelfs het lichaam haar adem te ontnemen. Maar haar wanhoopskreten lekken niet meer aan te komen, ze kreeg geen grip meer. Buiten standvastig was ze ook wijs, ze wist wanneer de tijd daar was om afstand te nemen. Los te laten. Afscheid te nemen.
Ze keek nog eens goed om zich heen, nam alles nog een laatste keer in zich op. Vreugde stond al te trappelen om haar plaats in te nemen, en instinctief voelde ze dat dat juist was. Zij en vreugde hadden er altijd een ietwat moeizame relatie op na gehouden. Maar vrijwel zonder uitzondering nam hij het stokje altijd van haar over. Zo ook ditmaal.
“Dag lichaam, dag hart, dag buik, dag keel…. mijn rol is hier uitgespeeld. Ik wil jullie danken voor het podium dat jullie mij boden. Ik heb hier veel ruimte gekregen om mezelf te ontplooien. Maar de rek is eruit, er wacht een nieuw podium op mij. Een nieuw hart dat verovert dient te worden. Vandaag vlieg ik uit en laat je los, ik wens je een prachtig nieuw jaar en een fabelachtig nieuw leven toe met Vreugde. Het ga je goed.”
Stephan
♡